Wat er ook gebeurt, de narcis bloeit
Ontluikend groen
Vanaf de bank kijk ik zo de vensterbank in. Ik ben geveld door de griep en even niet tot veel in staat. Maar mijn uitzicht is niet erg. Integendeel. Ik kan ontzettend genieten van al m’n pannenkoekenstekjes die op de vensterbank in terracottapotjes staan te stralen. Twee jaar geleden kreeg ik van een vriendin een stekje van dit leuke plantje. Ondertussen is het een grote pannenkoekplant geworden en is het alweer de moeder van een heleboel nieuwe plantjes. Wat kan ik daarvan genieten: dat frisse jonge groen, die tere groene blaadjes, die nog maar net boven de grond uit komen steken.
Het geheim van de plantjes
Je kunt mij niet blijer maken dan met een zak potgrond, een beetje zon en een beetje tijd. Alhoewel, tijd… als ik het in mijn hoofd heb dat er verpot moet worden, schuif ik gerust alles aan de kant om heerlijk een poosje te kliederen met potgrond en stekjes. Mijmerend vanaf de bank vraag ik me af waarom ik hier nu zó ontzettend gelukkig van word. Wat hebben die plantjes voor geheim? Niet alleen de pannenkoekenplant, maar ook het werken in de tuin maakt me al blij. Als je met je blote voeten op de warme stenen loopt en luistert naar het gegons van bijen, de aardbeien ziet opkomen, de frisse lucht ruikt en aan alles voelt dat het weer een prachtige dag gaat worden.
Loslaten
Misschien is het geheim dat ik er niet zoveel voor hoef te doen. Dat het niet van mij afhangt, maar dat alles wat ik doe en denk volledig los staat van de natuur. Het gebeurt gewoon. Hoeveel zorgen ik me ook maak, wat er ook speelt in de wereld, de natuur gaat door. Er is geen stem die tegen een narcis zegt: ‘blijf in de grond, want het is nu te gevaarlijk voor jou om te bloeien’. Het komt gewoon op. Dwars door alles heen. Zo kom ik toch weer bij ‘hoop’ uit. Dat is misschien waardoor die stekjes mij zo gelukkig maken. Het is pure hoop wat uit die potjes omhoogschiet. En dan kan ik nog zo druk bezig zijn met m’n gietertje en potgrond... de groei ontstaat van binnenuit. En dat is zo krachtig.
De narcis bloeit
Vorig jaar, toen de oorlog in Oekraïne begon, fietste ik langs een groep narcissen die uit de grond opkwam. De wereld was op dat moment in paniek, maar de narcis stak gewoon, zoals elk jaar, zijn gele kopje boven de aarde uit. Een trompetter van hoop. Ik schreef er een kort gedichtje over. Want wat een rust en diepe vrede kan het geven dat je weet, ziet, voelt, ruikt, hoort en gelooft dat er in alle onzekerheid een natuurkracht is die zich niets aantrekt van wat er speelt. Die gewoon opkomt, groeit en bloeit. Zo kan God ook jou altijd tot bloei brengen, dwars door jouw omstandigheden en onzekerheden heen. Wat een rust geeft dat!
Joukje schrijf gedichtjes om taboes rondom psychische problemen bespreekbaar te maken. Bekijk meer op haar website: https://www.knipooggjes.nl/
